ریا و مصلحت

به نام خدا

 

همیشه دوست داشتم یه داستان یه رمان یه فیلم نامه نویس باشم، اما هروقت خودکار برداشتم بنویسم در تعدد ماجراها و نیازها گیر کردم و نتونستم به ایده هام سبک بدم، هربار که یاد یه مشکل از جامعه افتادم ناخودآگاه به سمت انتقاد کشیده شدم، ما بزرگ شده ی انتقادیم، از همان روز های اول زندگی،به انتقادهای بزرگترها ازهم گوش دادیم، این مدلی بزرگ شدیم، گذشت تا بفهمیم که در مورد هرکسی زود قضاوت نکنیم.

از دید مثبت هم دچار ضعفیم به هرکسی که ظاهر خوبی دارد زود اعتماد نکنیم،

این ضعف ما آنقدر جلو رفته که کارهایمان بدون ریا پیش نمی رود، چند وقت پیش داستانی واقعی شنیدم ازاین قرار بود که شخصی برای اجاره مغازه ای به دفتر مشاوره املاکی وارد میشود که تازه تاسیس است، مسئول دفتر همین طور که جلو مشتری دفتر دستک خودش را مرتب میکرد، عکس رهبری را پشت میزش روی دیوار نصب میکند و میگوید بدون آقا که نمیشود!

این نگاه که معضل جامعه ماست نگاهی نیست برای ابراز ارادت و محبت و ... ، دروغ به خودمان نگوییم دیگر قسم حضرت عباس را باور کنیم یا دم خروس را؟

ما دچار ریا کاری شدیدی هستیم به نام دین، کلاه مردم را برمیداریم با وجه حاج آقایی، به قول دکتر عباسی که بانکداری میکنیم به نام اسلام در مقابل اسلام...

پس از قضاوت زودهنگام، نقد و نظر زودهنگام بپرهیزیم چه نگاه مثبت داشته باشیم چه منفی!

این که معضلاتمان را بشناسیم بد نیس، بیایید آینه هم باشیم!

.........................

مردم ما یک سابقه استعمار داشته اند

استعمار و وابستگی گذشت را کم میکند

گذشت که نباشد مهر و محبت کم میشود

جامعه از بعضی فضایل که رنگ ببازد طمع کارهم میشود

طمع کاری یعنی به دنبال موقعیتهای خوب برای خود بودن

برای موقعیت های خوب چاپلوسی مد میشود

پارتی مد میشود

رشوه مد میشود

و بعد انقلاب بعضی امتیازهای مذهبی عقیدتی و خوب که قرار بود خالص باشند ،امتیازی شدند برای موقعیتهای خوب

حال بی دلیل نیست اگربگوییم

مردم ما اهل ریا هستند

اگر اهل ریا باشند اهل دروغ هم هستند

و اهل قضاوت های نادرست!

و دروغ که باب گناهان است...

خیلی سخت نیس بخواهیم خوب باشیم

من از خودم شروع میکنم